فلسفه و اندیشه

شیخ آتش افروز -نیما طاهری-

شهاب الدین یحیی بن حبش بن امیرك سهروردی،‌ ملقب به الموید بالملكوت، خالق ابرایا و قدح الزند - آتش افروز و شگفتی آفرین - و معروف به شیخ مقتول، شیخ شهید و شیخ اشراق در سال 549 هجری در شهر سرورد دیده به جهان گشود.

شهاب الدین یحیی بن حبش بن امیرك سهروردی،‌ ملقب به الموید بالملكوت، خالق ابرایا و قدح الزند - آتش افروز و شگفتی آفرین - و معروف به شیخ مقتول، شیخ شهید و شیخ اشراق در سال 549 هجری در شهر سرورد دیده به جهان گشود. شهر سهرورد( گل سرخ)، در جنوب زنجان و غرب سلطانیه در ایالت جبال، یعنی ماد كهن واقع شده بود. این شهر در قرن ششم هجری هنوز آبادان و پر رونق بود. سهروردی پس از سپری كردن ایام كودكی در سهرورد، برای فراگیری دانش رهی مراغه شد. در مراغه نزد مجدالدین جیلی به فراگیری حكمت پرداخت. فخرالدین رازی هم شاگرد این استاد بود و در همانجا با سهروردی آشنا شد،‌این دو با هم مباحثاتی نیز داشتند.
سهروردی پس از چندی،‌برای ادامه ی تحصیل راهی اصفهان شد، اصفهان در آن روزگار مهم ترین فرهنگ شهر ایران زمین بود. در آن شهر نزد ظهیر الدین قار یبه خوبی با مبانی فلسفه ی مشا آشنا شد. از آن پس زندگی پر فراز و نشیب و همیشه در سفر وی آغاز شد. به دیدار مشایخ بسیاری رفت و مجذوب اندیشه ی عرفانی شد. چندی در دیاربكر اقامت كرد،در آنجا با دل گرم ترین پذیرایی دربار سلجوقیان سهروردی در ذهن ماردینی نقش بست بسیار و جالب و گویا است. وی درباره ی سهروردی به دوستان خود می گوید:» نمی دانید كه این جوان به چه آشتی می سوزد و با چه شعله ای می درخشد. در عمر خود كسی راكه همانند آن باشد ندیده ام. اما از افراط شور او و از بی احتیاطی او در حفظ زبان خود، نسبت به او بیمناكند. از آن می ترسم كه این افراط و بی احتیاطی به بهای جان اش تمام شود.« سهروردی به سفر خود ادامه داد از آناطولی به شامات رفت،‌مناظر زیبای شام وی را مسحور خود كرد. در یكی از سفرهای خود از دمشق به حلب رفت و در آن جابا ملك ظاهر شاه، پسر صلاح الدی ایوبی ملاقات كرد. ملك ظاهر شاه مجذوب حكیم جوان، سهروردی شد و از وی خواست كه در دربار وی در حلب ماندگار شود. سهروردی كه مسحور و مجذوب مناظر آن دیار شده بود. شادمانه پیش نهاد ملك ظاهر شاه را پذیرفت و در حلب ماند. اما دیری نگذشت كه كار بحث و مناظره ی وی با علمای قشری و مجریان شریعت و قضات بالا گرفت. در جامعه و فرهنگی كه نهان زیستی و مهر كردن دهان و دوختن لب، شیوه ی تداوم و بقای زندگی است،‌بدیهی است آن كه اسرار هویدا كند،‌بر سردارخواهد رفت.
سر سبز سهروردی را نه فقط زبان سرخ، بل عقل سرخ وی بر باد داد. سهروردی سودای حكیم فرمانروا را در سر می پروراند. سیف الدین آمدی حكایت می كند:»در حلب با سهروردی ملاقات كردم. گفت كه ملك روی زمین به دست من خواهد افتاد. پرسیدمش كه از كجا این حرف را می گوید؟ پاسخ داد خواب دیدم مثل این كه دارم آب دریا را سر می كشم. گفتم شاید تعبیر خوابی كه دیدی چیزی از قبیل شهرت علمی و امثال آن باشد. ولی دیدم كه او از اندیشه ای كه در دلش جای گرفته است دست بردار نیست.« سهروردی سودای برانداختن نظام درم و دینار را در سر می پروراند. شمس الدین تبریزی در این باره به صراحت می گوید:» این شهاب الدین می خواست كه این درم ودینار بر گیرد كه »سبب فتنه است و بریدن دست ها و سرها«. معاملت خلق به چیزی دیگر باشد«هم چنین نباید از یاد برد كه در آن زمان صلاح الدین ایوبی تازه توانسته بود خاندان فاطمی مصر را،‌كه از مهم ترین امیدهای اسلام باطنی اسماعیلیه بود در هم بكوبد. و از آن جا كه واژگان سهروردی گاهی بسیار نزدیك به ادبیات اسماعیلیه و فاطمیان بود؛ قضات به راحتی می توانستند برای وی پرونده ی محكمه پسند، بسازند. و چنین بود كه علمای جلیل القدرت سهروردی را به جرم الحاد، فساد در دین،‌دعوی به نبوت، مرتد و كافر، مهدورالدم اعلام كردند. و به دستور صلاح الدین ایوبی و به رغم مخالفت های ملك ظاهر شاه، سرانجام در پنجم رجب 587 هجری برابر با 29 ژوئیه 1191 میلادی،‌وی را در سن سی وهشت سالگی در زندان حلب به قتل رساندند.
تقسیم بندی آثار شیخ اشراق
با وجود این كه مجال تجربه ی زندگی طولانی از سهروردی،‌توسط حاكمان و عالمان حاكم دریغ شد،‌اما وی توانست با وجود فرصت اندك آثار بسیاری خلق كند. از سهروردی چهل و نه اثر به جای مانده است . از این چهل و نه اثر سیزده جلد آن به فارسی و بقیه به زبان عربی است. پژوهشگران،‌آثار سهروردی را به شیوه های گوناگون تقسیم بندی كرده اند.
دسته ی اول:‌آثاری كه به طور ویژه به مبانی فلسفه ی اشراق می پردازد. در این دسته تنها می توان كتاب حكمه الاشراق را جای داد. زیرا این كتاب باتمام آثار سهروردی متفاوت است و در حقیقت سنگ بنای فلسفه ی اشراقی وی به حساب می آید. وی د راین اثر سیمای تمام عیار فلسفه ی تاسیسی خود را جلوه گر می سازد. به گفته ی خود سهروردی،‌كلید درك اندیشه ها و یافته های او در همین كتاب است.
دسته ی دوم: در این دسته، چهار اثر آموزشی و نظری سهروردی كه همگی به زبان عربی است،‌قرار می گیرد. این چهار كتاب عبارت اند از: التلویحات، المشارع و المطارحات، المقاومات،‌اللمحات. در این آثار نخست از فلسفه ی مشایی،‌با خوانش ویژه ی سهروردی سخن رفته است. سپس بر این پایه،‌فلسفه ی اشراق مورد بررسی قرار می گیرد. هر چهار كتاب دارای سه بخش منطق، طبیعیان و الهیات است. التلویحات، مهم ترین كتاب در این دسته از آثار سهروردی است. در حقیقت المطارحات به منزله ی شرحی است بر التلویحات، اللمحات در حكم خلاصه ی آن است و المقاومات الحاقی است بر التلویحات.
دسته ی سوم: در این دسته،‌رساله ها و كتاب های فارسی و عربی قرار دارد كه در حقیقت درون مایه آن ها،‌خلاصه و یا شرح تفصیلی آثار دسته ی اول ودوم است. دراین دسته دو رساله مهم هیاكل النور و الالواح العمادیه قرار دارد كه به زبان عربی نوشته شده است و توسط خود سهروردی به فارسی برگردانیده شده است. رساله فی اعتقاد الحكما به زبان عربی و رساله های پرتونامه و بستان القلوب به زبان فارسی نیز در این دسته جای می گیرد.
دسته ی چهارم: در این دسته حكایت های رمزی و داستان های عرفانی سهروردی قرار دارد. آثاری كه به گفته ی جعفر میر صادقی:‌»با وجود پیچیدگی و رمز آمیز بودنشان،‌قبل از هر چیز قصه اند.. قصه هایی كه از نظر خوش ساختی و ایجاز با بهترین نمونه های داستان كوتاه قرن بیستم قابل مقایسه اند. شروع مطلب در هر یك از این قصه ها آن چنان استادانه و میخ كوب كننده است كه حتی نظیر آن را در بهترین داستان های كوتاه معاصرمان هم به ندرت می بینیم.« زبان بیشتر این رساله ها فارسی است و برخی از آنها عبارتند از :‌عقل سرخ،‌صفیر سیمرغ، آواز پر جبرییل،‌لغت موران، فی حالت طفولیت ، روزی با جماعت صوفیان،‌الغربه الغربیه و نیز رساله ی فی المعراج كه هنوز منتشر نشده است.
دسته ی پنجم: نوشته ها،‌ترجمه ها،‌تفسیرها و شرح هایی است كه سهروردی به رشته ی تحریر درآورده است. آثاری چون شرح فارسی اشارات بوعلی سینا،‌ترجمه ی رساله الطیر بوعلی،‌و از همه مهم تر رساله ی فی حقیقه العشق یا مونس العشاق كه برگرفته از رساله ی فی العشق بوعلی سینا است. همچنین تفسیر چند سوره از قرآن و برخی از احادیث نبوی كه تاكنون منتشر نشده است،در این دسته از آثار جای می گیرد.
دسته ی ششم: نیایش ها ومناجات نامه هایی كه همه گی به زبان عربی است والواردات و التقدیسات خوانده می شود. این آثار نیز تا كنون منتشر نشده است

مراســم ازدواج زرتشتیان و ایران باستان

در ایران باستان و بنا بر قوانین دوره ی ساسانی، دختران خود همسر خویش را انتحاب می کردند. هنگامی که بهرام گور،پادشاه معروف ساسانی از دختران یک مرد روستایی ساده درخواست ازدواج می کند.....

در ایران باستان و بنا بر قوانین دوره ی ساسانی، دختران خود همسر خویش را انتحاب می کردند. هنگامی که بهرام گور،پادشاه معروف ساسانی از دختران یک مرد روستایی ساده درخواست ازدواج می کند؛ روستایی، پاسخ را به دختران خود وا می گذارد.. در شاهنامه زنان دلاور و خردمندی چون کتایون و تهمینه، همسر خویش را انتخاب کرده و برای یافتن همسر خود همه ی مرزهای سیاسی و طبقاتی را زیر پا می گذارند.
زرتشت نیز در اوستا برای ازدواج و تشکیل خانواده منزلت والایی دیده است. در یسنا آمده است: عروس و داماد! این کلمات را به شما می گویم: زندگی سرشار از شادی داشته باشید و به حقوق یکدیگر احترام بگذارید. بی گمان زندگی شیرینی خواهید داشت. زرتشتیان که تعداد آنها در دنیا بیش از ٣۰۰ هزار نفر و در ایران ٣۰ هزار نفر می باشد پس از گذشت قرن ها مراسم مربوط به ازدواج خود را نگه داشته و بنا بر باورهای دیرین خود رفتار می کنند. به این مراسم نگاه کنیم که چه اندازه زیبا هستند. بیاییم این آداب انسانی و والا را پاس داریم.

خواستگاری
خواستگاری زرتشتیان به این روش است که مادر و خواهر پسر در صورت تمایل خانواده دختر با چند نفر از بستگان نزدیک برای خواستگاری دختر می روند. در بیشتر مواقع خانواده پسر نامه‌ای که در باره ی خواستگاری از سوی پسر به پدر دختر نوشته شده همراه خود می برند. این نامه را بیشتر برای شگون روی کاغذ سبز رنگ و در پاکتی سبز می گذارند و با یک دستمال سبز و یک کله قند همراه با مقداری سنجد و آویشن به منزل دختر می برند. جواب نامه چند روزپس از آن از سوی خانواده دختر با همان روش به سرای پسر برده می شود. در این نامه پدر دختر، موافقت خود را بیان می دارد و به دنبال آن نامزدی آغاز می شود.

نامزدی
در روز نامزدی پسر همراه خانواده خود به خانه دختر می رود و همراه با بردن انگشتر نامزدی هدایایی (از قبیل کیف، کفش، پارچه ،‌سکه طلا) به دختر می دهد.دادن این هدایا همراه با مراسم ویژه ای است. در جلوی همه این هدایا دو لاله که در داخل هر کدام یک شمع روشن قرار دارد همراه آیینه،‌گلاب‌پاش، یک کله قند و نقل با خود می برند و پس از پیش کش کردن این هدایا از سوی پسر به دختر، آنان انگشتر نامزدی را در دست همدیگر می کنند. چند روزپس از نامزدی،‌خویشان دختر نیز با دو لاله روشن ونقل و کله قند سبز پوش،‌گل، پارچه و هدایای دیگر به خانه پسر می روند و آنها را به خانواده پسر هدیه می کنند. در این دیدار، دختر همراه پدر و مادر وخویشان خود نمی رود زیرا این کار را گونه ای سبکی ازسوی دختر می دانند. پسر می تواند بعد از انجام مراسم نامزدی به خانه دختر رفت و آمد کند .پس از مدتی،‌که به آمادگی دو خانواده بستگی دارد، روز عروسی را که باید روزی نیک و مبارک باشد برمی گزینند.

عروسی
چند روز پیش از عروسی، عروس و داماد و خویشان بسیار نزدیک به خرید وسایل عروسی می روند. از سوی داماد لباس عروسی (کیف و کفش،‌چند قواره پارچه،‌طلا و لوازم آرایش…) و از سوی دختر لباس دامادی و هدایای دیگر ( کفش، پیراهن …) خریداری می شود. دو سه روز پیش از عروسی از سوی خویشان عروس جهیزیه را به خانه‌ای که باید عروس و داماد با هم در آن زندگی کنند می برند و خانه را خود تزیین و آماده می کنند. هم چنین در این روز همراه با بر پا کردن جشن کوچکی، با نخی که از سوی خانواده دختر فرستاده شده رختخواب عروسی به یاری خانواده پسر دوخته می شود. گرد همایی برای مراسم عروسی را انجمن گویند.در یزد مراسم زیبای حنابندان نیز رواج دارد و دست و پای دختر و پسر را با نقش های زیبا می آرایند.عقد و عروسی زرتشتیان در یک روز انجام می گیرد. روز عروسی،‌عروس و داماد وخویشان نزدیک پیش از شامگاه برای انجام مراسم عقد در نیایشگاه حاضر می شوند. دراین مراسم در پیشاپیش عروس و داماد،‌کتاب اوستا، دو لاله ی روشن،‌آیینه،‌نقل سفید، انار و تخم مرغ به وسیله اقوام نزدیک به معبد برده می شود. عروس و داماد در جای ویژه ای که در جلوی سفره عقد است می‌نشینند.

سفره ی پیمان (گواه) یا عقد
سفره ی عقد یا گواه بر روی زمین گسترده می شود. این سفره از ترمه یا مخمل و ابریشم است و از سوی مادر عروس نسل به نسل نگه داری شده است . سفره باید رو به خاور یا برآمدن خورشید گسترده شود و بر روی آن این چیزها دیده می شود:گل سرخ. سینی از هفت سبزه. دو کله قند. کاسه ی عسل. سکه ی طلا. شاخ یا کاسه نبات. منقل برای اسفند. برنج. سبزی خشک. نمک. رازیانه. چای. کندر. خشخاش. انار. سیب. نانی محلی که بر آن مبارک باد نوشته اند. اوستا. آینه ی بخت. لاله( شمعدان)
عروس و داماد روبروی هم می نشینند. بر فراز سرشان توری از حریر سپید نگه می دارند و دو کله قند را به هم می سایند تا مراسم بله برون یا بله گفتن عروس به پایان رسد و می خوانند:
مسابم و مسابم!...........چی چی مسابی؟
مهر و محبت مسابم!.......برای کی مسابی؟
برای عروس و دوماد!
داماد لباس سفید چین دار و عروس ساری چین دار سفید می پوشد. بر گردن آن ها گلوبندی از گل آویزان می کنند و بر پیشانی آن ها خالی سرخ رنگ می گذارند. نخست عروس بر تخت می نشیند و سپس داماد را دوستان وخویشان به نزد او می آورند و به هنگام عروسی در دهان یکدیگر با انگشت عسل می گذارند.بنا بر دینکرد به هنگام عروسی و برای آگاهی همگان طبل و شیپور می نوازند. این مراسم را شاه جان گویند. روبروی عروس و داماد موبد و کنارشان خانواده‌های نزدیک می‌نشینند. آنگاه مراسم عقد در حضور دو شاهد که یکی از خانواده دختر و دیگری از خانواده پسر می باشد انجام می گیرد. سپس موبد شروع به خواندن بخش هایی از اوستا نموده و اندرز زناشویی می دهد. بعد از طرفین می‌پرسد که آیا به ازدواج با هم خوشنود هستند یا نه. پس از شنیدن جواب بله از هردو، نوشتن ازدواج در دفتر رسمی رزتشتیان انجام میگیرد و عروس و داماد وشاهدان آنرا گواهی میکنند . پس از پایان مراسم عقد،‌تخم مرغی که در سر سفره عقد بوده به وسیله (موبد) به پشت بام پرتاب می شود. با اینکار موبد حقوقی را که پدر نسبت به دختر خود داشته با قیچی بریده به این تخم مرغ مصالحه کرده از خانه بیرون می اندازد باین هدف که پدر دیگر حقی به دختر ندارد.
سپس ده موبد در حالی که گلاب و آیینه در دست دارد جلو مهمانان آمده همراه با نگاه داشتن آیینه روبروی آنان به آن ها گلاب می دهد و یک نفر دیگر که پشت سر ده موبد حرکت می کند به مهمانان شیرینی می دهد. آنگاه ده‌موبد سینی بزرگ پر از لورک یا آجیل را برداشته به تقسیم آن بین مهمانان که بیشتر سهم خود را به خانه می برند می‌پردازد.پس از انجام مراسم عقد، موبد،‌عروس و داماد را در معبد دور آتش مقدس می گرداند. آنگاه عروس و داماد به مجلس جشن عروسی می روند و پس از پایان مراسم جشن، عروس و داماد به وسیله خویشان نزدیک به خانه داماد برده می شوند. در این مجلس موسیقی زنده نواخته می شود و مهمانان با ترانه های بومی به رقص و پایکوبی می پردازند. انار و هندوانه و شیرینی می خورند. غذا بیشتر گوسفند بریان کرده، مرصع پلو و شیرین پلو می باشد. مراسم بین سه تا هفت روز به درازا می کشد. گاه نیز با آوردن مطرب ها به اجرای گونه ای نمایش های رو حوضی می پردازند. حوض میان خانه پر از سیب و انار و هندوانه است و بر تختی روی حوض، مردمان به تماشای نمایش کمدی و شادی می پردازند. در چند عروسی دیدم که زنی با بستن چند قاشق به انگشتان پای خود، که بر هرکدام صورتی را نقاشی کرده بودند، بر پشت نیم پرده ای خوابیده و نمایش شاد عروسکی را اجرا می کرد.
در مراسمی دیگر دو شخصیت نمایش، یکی در نقش عروس و دیگری در نقش داماد برای هم می خواندند:
آی دخترک ترگلک ورگلک خوش قد و بالا.........عقدت می کنم، عقد مدارا
تو که عقدم می کنی، عقد مدارا..................منم عروس می شم حجله می شینم
تو که عروس می شی حجله می شینی.......منم دوماد می شم، پهلوت می شینم
بادا بادا مبارک بادا

پا انداز (پاگشا)
در یزد و کرمان زرتشتیان عروس را با آداب ویژه ای به خانه داماد می برند. بدین ترتیب که سمت راست عروس، خواهر داماد و سمت چپ او خواهر عروس (یا یکی از زنان خانواده ی عروس) قرار گرٿته زنان فامیل در حالی که صف چهار یا پنج نفری تشکیل داده‌اند پشت سر عروس به سوی خانه داماد حرکت می کنند. چون به کوچه ای باریک ( کوچه ی آشتی کنان) می رسند، می ایستند و می خوانند:
این کوچه تنگه؟ بله......عروس قشنگه؟ بله
دست به زلفاش نزنید....مروارید بنده. بله
بادا بادا مبارک بادا.......ای یار مبارک بادا
همراهان عروس از جلوی منزل هر زرتشتی عبور کنند، در برابرش، آتش افروخته بر روی آن اسفند و کندر دود می کنند. زنان شاباش می کشند . بدین گونه که سر در گوش و دوش یکدیگر نهاده و فریاد شادمانه بر می آورند. در جلو در خانه، جلوی پای عروس و داماد آتش می افروزند. خانواده داماد برای ورود عروس پاگشا یا پانداز می دهند که بیشتر پول و طلاست. در خانه به مهمان ها شربتی به نام (شربت در حجله ) می دهند. در هنگام ورود عروس و داماد به حجله مادر شوهر هدیه‌ای( گوشواره، انگشتر، دستبند و سینه ریز) به عروس می دهد. پس از ورود عروس و داماد به حجله،‌در حضور عده ای‌ از زنان خانواده نزدیک آنها،‌عروس و داماد به پاشویی یکدیگر می پردازند. ابتدا سینی را در زیر پای عروس و داماد قرار میدهند. عروس و داماد از ظرفی ،مقداری سبزی که به آن (مرو) و (مور) یا مورد سبز می گویند، و مقداری شیر و آب که همه با هم مخلوط شده برداشته هر دو پای عروس را با آن می شوید و سپس عروس پای داماد را می شوید به این نشان که مانند گیاه مورد همیشه زندگی آنها سبز و خرم باشد و مانند آن شیر همواره از گناهان پاک گردند و مانند آن ریشه( مورد) زندگیشان دراز و پردوام باشد.
در این هنگام مهمانان عروس و داماد را تنها می گذارند. عروس و داماد اناری شیرین را که در روی سفره گواه بوده در اتاق حجله با هم می خورند تا به اندازه دانه‌های آن دارای اولاد گردند. بامداد روزدیگر رختخواب عروس و داماد بوسیله خواهر شوهر (یا خواهر زن) بزرگتر جمع می شود. رسم است که داماد سکه‌ای برای خواهر خویش در رختخواب می گذارد و خواهر شوهر موقع جمع کردن رختخواب، آنرا برمی دارد. بامداد همان روز نیز از طرف خانواده عروس مقداری ماست (بعنوان روسفیدی ) همراه شیرینی و پشمک (برای شیرین کامی ) برای خانواده‌های نزدیک عروس و داماد فرستاده‌می شود.

پا تختی
داماد عصر همانروز ( که روز پاتختی است) قبل از آمدن مهمانان به وسیله چندتن از مردان فامیل همراه موبد با دو لاله روشن و مقداری شیر که با برگ گل و آب مخلوط میباشد برسر آب روان میرود و پس از خواندن پاره هایی از اوستا به وسیله ی موبد،‌آنرا در آب روان می ریزد تا بدین ترتیب هر گونه آلودگی قبل از زناشویی او شسته شود و مانند آب و شیر و گل پاک باشد. دربازگشت، داماد برای دست‌بوسی وسپاس از رنج هایی که پدر برای دختر خود کشیده است به خانه پدرزن می رود و با بوسیدن دست مادر و پدر زن خود از تلاش آن ها در تربیت دخترشان که حالا زن اوست سپاسگزاری می نماید. پدر زن هدیه‌ای به داماد می دهد. سپس داماد به خانه خود باز می گردد. در بازگشت داماد، در پاگرد خانه، عروس کاسه‌ای از نقل و شیرینی به نشان پذیرایی از داماد به سر او می ریزد. دراین هنگام خویشان و دوستان هدایایی را که آماده کرده‌اند به عروس و داماد می دهند. آنگاه داماد به نشان شیربها، اناری را که به آن ٣٣ یا ۱۰۱ سکه زده شده همراه یک جفت کفش به مادر زن هدیه می کند و یک جفت کفش نیز به خواهر زن می دهد. روز سوم عروسی روز آش رشته است. رشته این آش باید به دست عروس بریده شود و به دست داماد به دیگ ریخته شود. این آش را نیز همراه با برگزاری جشن کوچکی بین دوستان و خویشان بخش می کنند.
رسم است که عروس و داماد پیش از رفتن به جای دیگر همراه خویشان خود به زیارتگاه و مکان مقدسی و در یزد به پیر سبز و چکچک و پیر بانو می روند. پس از زیارت، در یک روز خوب هفته، مادر شوهر و پدر شوهر، عروس و پسرشان را به خانه خود مهمان می کنند و هنگام ورود آن ها هدایایی به نشان پاگشا به آن ها می دهند. همین کار را مادر زن و پدرزن نسبت به داماد و دختر خود انجام داده و هدایایی به نشان پاگشا به آنها می دهند. پس از آن خویشان نزدیک عروس و داماد را به خانه‌هایشان مهمان می کنند. گاهی این مهمانی ها به درازا می کشد، زیرا عروس و داماد هر هفته در خانه یکی از خویشان مهمان می شوند. این مهمانی ها نیزهمراه با تشریفات ویژه ای است. هنگام ورود عروس و داماد یک شاخه گل و گیاه سبزی یا یک دانه انار (یا سیب و یا نارنج) به آن ها داده مقداری (آویشن) که با شیرینی و سنجد و بادام و غیره مخلوط است بر سر آنها می ریزند و چندین مرتبه با صدای بلند که همراه با خوش حالی است نسبت به عروس و داماد شادباش می گویند. زدن دف و خواندن ترانه های شادمانه و خوردن انار و هندوانه و شیرینی نیز در تمام این مراسم رایج است.